با وجود حذف از اروپا ، یووه باید به دنبال جام های داخلی باشد!

یوونتوس دقیقا همین کار را باید بکند، پیروزی یوونتوس برابر میلان در شنبه شب، در یکی از با پرستیژترین و تاریخی ترین مسابقات، هر شک و تردیدی در مورد سرنوشت اسکودتو ― اگر چنین چیزی وجود داشت ― را پایان برد. پیروزی 3‐0 ناپولی برابر هلاس ورونای در معرض سقوط روز یکشنبه فاصله ی بین رتبه ی اول و دوم را در 6 امتیاز حفظ کرد، اما اشتباه نکنید، این هفته، هفته ی یووه بود. این بازی تاکید مجددی بر این نکته بود که معادله ی قدرت در سالهای اخیر چگونه در شمال ایتالیا به منطقه ی غرب منتقل شده است. گل زود هنگام الکس، که روسونری را جلو انداخت و سن سیرو را به شور آورد، تنها این نکته را برجسته تر کرد و امیدی کوتاه را در دل هواداران ایجاد کرد- که به سرعت محو شد-، اینکه بتواند فصل در تقلای میلان تحت هدایت سینیشا میهایلوویچ را کمی بالا بکشند. 

این کاری بود که یووه تحت هدایت کونته انجام داد، و حالا با هدایت آلگری ادامه اش می دهد. شاید برای رقیبشان امیدی گذرا به وجود آمد، اما یووه همیشه در مراحل آخر قدرتمندتر است، آنها شما را به زمین می کوبند و راهشان را ادامه می دهند. دقیق ترین نمایش این خصوصیت یوونتوس در نزدیک ترین مصافشان با ناپولی در ماه فوریه بود. پارتنوپی در هر لحظه با مدافع عنوان قهرمانی برابر بودند و به خوبی لایق امتیاز گرفتن از آن بازی را داشتند ― نتیجه ای که حس می کردید برای آلگری هم کاملا خوب است ― تنها سیمونه زازای تعویضی همه چیز را در دست گرفت و یک گل زیبا ― اگر چه تغییر جهت داد ― سه امتیازی به ثمر رساند و یووه را به صدر بازگرداند، تغییر نمای جدول که هر روز پایدارتر شد. این حداقل می تواند نوعی مسکن به دنبال شکستشان در مصافی غول آسا دور یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان برابر بایرن مونیخ باشد. یوونتوس در میان تعجب همه (با توجه به شروع بدشان در تورین و به خصوص مهره های کمتری که در دور برگشت داشتند) ‌ ― حتی خودشان ― به شگفتی سازی نزدیک بودند ولی نهایتا به تیم گواردیولا باختند.

^{یوونتوس خشمش از غم آلیانز را در سری آ خالی کرد ، ۳ بازی ، ۹ امتیاز ، ۷ گل زده و دو گل خورده}

آن شکل از رنج دیر هنگام در آلیانز آرنا می توانست هر تیمی را بشکند، اما حتی یک لحظه به نظر نمی رسید که آن اتفاق یووه را به زانو در آورده باشد، آنها 3 بازی پیاپی در سری را بعد از بازیشان در مونیخ برده اند، البته با بعضی سخت تر و بعضی آسان تر و به 5ـمین اسکودتوی پیاپی نزدیک می شوند. برای اینکه بفهمیم از اکتبر تا چه اندازه اقتدار داشته اند، کافی است دقت کنیم که از 66 امتیاز ممکن، 62 تا را گرفته اند.

این بازگشت یووه به جایی که به آن تعلق دارد تایید می کند که یوونتوس تحت نظر ماسیمیلیانو آلگری به پیشرفتش ادامه می دهد، حتی اگر مسیر فوق العاده ی سال قبلش در لیگ قهرمانان را تکرار نکرده باشد. کیفیت بازی آنها در رقابت های این فصل در ابتدای آن می توانست هشداری جدی مبنی بر حذف زودهنگام آنها از مسابقات باشد و به مردم بقبولاند که الگری واقعا یک مربی یک فصل مصرف است ― چیزی که خود این مربی بیان کرده بود که گفتنش به یک عادت تبدیل شده بود.

_{خلاصه ای از وضعیت موراتا در نیم فصل اول!}

وقتی فصل یوونتوس را به طور کلی ارزیابی می کنیم، نباید اسیر دام "معما چون حل شد آسان شود" گردیم و کاملا روراست باشیم. بالاخره، در هفته های اول سری آ‌، به نظر می رسید یوونتوسی ها باید انتظاراتشان را کم کند تا در بهترین حالت با یک فصل ناامید کننده و در بدترین حالت با یک سال گذار تطبیق پیدا کند. قبل از شروع آن نوار پیروزی درخشان، فرضیه ی دفاع از عنوان قهرمانی جایش را به اولیویت قراردادن یکی از 3 سهمیه ی لیگ قهرمانان داده بود. چلسی نشان داد که یک شروع بد به عنوان مدافع عنوان قهرمانی در لیگ می تواند یک فصل را به طور کلی نابود کند، حتی اگر تا حدودی بازگردید. بعد از اینکه 3 بازی از 6 بازی نخستشان در سری آ را باختند، به خصوص شکست هاشان برابر رقبای مستقیم رم و ناپولی، به نظر می رسید الگری و دوستانش به شاهراهی منتهی به ناکجا آباد افتادند.

پل پوگبا گلزن شنبه شب یوونتوس و کسی که در آستانه ی یورو 2016 در بهترین زمان در فرم ایده آل خود قرارداد، در ابتدای فصل به شکل نگران کننده ای شکننده به نظر می رسید. گویا پیراهن شماره ی 10 که از کارلوس توز به او رسیده بود، بیشتر از اینکه برای پلِ جاه طلب، سخت کوش و بی نهایت با اعتماد به نفس، الهام بخش باشد، سنگین بود. خیلی ها با این قضیه بدون توجه به پیش زمینه ها برخورد کردند و ناامید شدند و حتی بعضی آن را به عنوان شاهدی بر بی تجربگی مفرط او می گذاشتند، به خصوص بعد از عملکرد قابل احترام اما نه چندان درخشان او در فینال برلین. بخشی از وضعیت فاجعه بار یوونتوس در ابتدای فصل به خاطر نبودن توز بود، اما بقیه ی عناصر کلیدی که تیم را ترک کرده بودند در منطقه ی پوگبا بودند، خط میانی.

^{شاید حالا که همه چیز خوب و عالی است یادتان رفته باشد که پوگبا در دو ماه ابتدایی فصل در ورزشگاه هو می شد ، او بعد از گلی که در بازی رفت به تورینو زد از فرط خشم فروخورده به سمت دوربین تلویزیونی رفت تا چیزی خطاب به هواداران بگوید ، اما بونوچی ، موراتا و دیبالا جلویش را گرفتند ، شماره ی 10 یوونتوس آن روزها آنقدر سنگین بود که -به پیشنهاد مربی انگیزشی بونوچی - با درج عدد 5 در کنارش ، آن را به 6 تبدیل کرد.آن روزها گذاشته و حالا پل در شادی بعد از گلش در بازی برگشت به تورینو دستش را روی قلبش و لوگوی یووه می گذارد و مقابل میلان ، نماد یووه را به همه نشان می دهد ، این مسئولیت او را پخته کرد.}

نه آرتورو ویدال وجود داشت و نه آندره آ‌ پیرلویی و این یعنی پوگبا باید به شکلی ناگهانی به یک رهبر تبدیل می شد و در همین حین باید نقش با خودش را هم ایفا می کرد، این مشکل با از دست دادن کلودیو مارکیزیو ― بازیکن درخشان یوونتوس در فینال برلین ― به خاطر مصدومیتی طولانی به مدت دو ماه در ابتدای فصل تشدید هم شد. اما هفته ی گذاشته او در کنارش مارکیزیو و کوادو آساموا ― یکی از بازیکنانی که جزء اولویت های الگری برای بازی دادن در خط میانی به حساب نمی آید ― را داشت و دوباره کنترل کامل خط میانی.را برعهده گرفت، گل برتری اش را زیبا زد، اما نه زیباتر از شرکت کردنش در کارهای تیمی و آن هم نه فقط در یک سوم هجومی. بخش دفاعی بازی پوگبا (بخشی که باید رویش کار کند) ‌ عالی بود و او بیشتر از هر کسی در بین بازیکنان یووه تکل زد.

^{همه امیدواریم آلوارو در تورین بماند ، هیچ کدام از مهاجم های یوونتوس در دو سال اخیر به اندازه ی او اذیت نشده اند ، او ذخیره بود ، خود را ثابت کرد ، فیکس شد ، با رفتن توز تغییر پست داد ، وینگر شد ، دوباره ذخیره شد ، برگشت ، درخشید و حالا باز هم در معرض بازگشت به نیمکت است.با این حال او اروپایی ترین مهاجم یووه بوده است.}

آلوارو موراتا بازیکن دیگری که درآن هفته های حساس ابتدای فصل رنج زیادی کشید، هم در این بازی نقش مهمی ایفا کرد. تنها ده ماه پیش، فینال لیگ قهرمانان طوری پیش رفت که به نظر می رسید او در دوران پسا ― توز تیم را رهبری خواهد کرد و سپس در اسپانیای یورو 2016 مهره ای قابل اتکا خواهد بود. اما خب اوضاع به این منوال پیش نرفت، بخشی به این خاطر که عملکرد شگفت انگیز پائولو دیبالا  بود، سخت می شد حدس زد که دیبالا بتوان به اندازه ی کافی جایگزین توز ― یکی از بهترین بازیکنان جهان در فصل قبل ― شود، اما او غیرممکن را ممکن ساخت. 

موراتا اخیرا به خود واقعیش شباهت بیشتری پیدا کرده است: 7 گل از 10 گل و 4 پاس گل از 6 پاس گلش از انتهای ژانویه به بعد ثبت کرده است. و در میلان هم به ماریو مانژوکیچ پاس مساوی را داد. حتی اگر تاریخ , نهایتا تنها بازگشت بایرن در اروپا را به یاد بیاورد، در حال حاضر حسرتی توجیه پذیر برای لغزش نادر آلگری برای تعویض موراتا در 20 دقیقه ی پایانی وجود خواهد داشت، بیرون بردن بازیکنی که بیشتر از هر کسی تیم گواردیولا را آزار داده بود.

^{دیبا-تا ، زوجی که در صورت ماندن آلوارو در تورین ، آینده ی جذابی پیش رو دارند}

می توان حس کرد که موراتا و دیبالا هنوز دقیقا نتوانسته اند زوج خوبی برای هم باشند، اما یووه مطمئنا برای تحقق این امر دست از تلاش نخواهد کشید.یووه سعی دارد با مذاکره و حتی پرداخت پول مدنظر رئال مادرید، آلواریتو را در تورین نگه دارد.اگر یوونتوس بتواند موراتا را حفظ کند ، هیچ مرزی برای پیشرفت این تیم نمی توان قائل شد. الکس ساندرو از وقتی که خودش را در یوونتوس آرنا پیدا کرد، هر روز به مهره ی مهم و مهم تری تبدیل شد. بر برابر میلان، دنیله روگانی ― که خیلی صبور هم بوده است ― به جای کیه لینی بازی کرد و معرکه بود، با اینکه این مدافع 21 ساله تنها 6 بار در سری آ بازی کرده است. پس اشتباه نکنید، یوونتوس این فصل پسرفت نکرده است، تازه آنها ثابت کرده اند که از تصور ما قدرتمندتر شده اند.

^{از بلیچر ریپورت}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: